همه گل به خودی ها در رسانه ملی؛ شبکه های ورزشی با گزارشگران خود چه کردند؟ – یورنا

اطلاعیه اخیر مدیرعامل فیلمو مبنی بر محرومیت عادل فردوسی پور از پوشش خبری این تریبون و اتفاقات پس از آن، با همه پنهان و آشکار، بهانه ای شد برای بررسی رفتار رسانه ملی با مهمترین خبرنگاران فوتبال ابتدای انقلاب تا امروز

به گزارش سرویس فرهنگی «یورنا»، گزارش های فوتبالی ایران از اوایل انقلاب اسلامی تا به امروز با چهره های شاخص همراه بوده است. این افراد با سبک های خاص خود بر فرهنگ ورزشی کشور تأثیر گذاشته اند.

نتیجه جستجو

نحوه برخورد رسانه ها با عوامل خود یکی از مهم ترین موضوعات مورد توجه مدیران رسانه و تحقیقات دانشگاهی در کشورهای مختلف است و برای اصحاب رسانه و عموم مردم بسیار حائز اهمیت است. حفظ نیروهایی که در عرصه رسانه آموزش دیده اند یا به رشد رسانه ای آن کمک کرده اند و استفاده درست از آنها یکی از دغدغه های مدیران موفق رسانه های جهانی است.

در ایران نیز تحقیقات مختلفی در این زمینه انجام شده است. بر اساس تحقیقاتی که در پاییز 1401 هجری قمری در مجله الایلام منتشر شد، بر حفظ انگیزه کارگزاران و کارمندان به ویژه در بخش های حساس و مردمی تأکید شده است. بر این اساس، حمایت‌های مادی و معنوی مختلفی از مدیران رسانه‌ها برای جبران ظلم‌ها و بی‌اخلاقی‌های شبکه‌های ورزشی در برخورد با مراجعان این شبکه‌ها مطرح و ضروری اعلام شده است. عجیب تر این است که در سال های اخیر در رسانه ملی ما و در عرصه ورزش، گزارشگران ورزشی برعکس همین توصیه را دنبال کرده اند.

در این گزارش به بررسی این ارقام به ترتیب زمانی می پردازیم و اطلاعات بیشتری در مورد اثر اصلی، وضعیت فعلی، نظرات و تأثیرگذاری آنها بر مخاطبان رادیو و تلویزیون ارائه می کنیم.

1. عطاالله بهمش (قبل از انقلاب – اوایل انقلاب)

عطاءالله بهمنش، اولین خبرنگار تلویزیون ایران، به لطف تسلطش در نویسندگی و فعالیت در رسانه های مکتوب، به سرعت به شهرت رسید. بسیاری او را بهترین گزارشگر تاریخ رادیو و تلویزیون می دانند. گزارش های او از کشتی، به ویژه درباره جهان پهلوان تختی و عبدالله وحید، چشمگیر بود. او همچنین با صدای مخملی خود مسابقات محمدعلی کلی را پخش کرد که تماشاگران را به وجد آورد.

بهمنش هم ورزشکار بود و قهرمان دو و میدانی شد. وی به عنوان دبیر و نایب رئیس فدراسیون نیز در رشته کشتی فعالیت داشت.

او معتقد بود خبرنگار باید نویسنده و خواننده ماهری باشد. تأثیر او در گزارشگری به حدی بود که بسیاری از خبرنگاران پس از او به دنبال تقلید از سبک او بودند.

2. جهانگیر کوشاری

جهانگیر کوثری در اواخر دهه 50 پس از پیروزی انقلاب اسلامی وارد دنیای روزنامه نگاری شد. او به عنوان یکی از چهره های مطرح تلویزیون شناخته می شود.

کوثری در سال 1973 و پس از جام جهانی 1994 به تدریج از تلویزیون فاصله گرفت و به فعالیت های تولیدی دیگر در سینما پرداخت…

او به‌عنوان گزارشگری با تحلیل‌های دقیق و نقد سازنده، تأثیر زیادی بر مخاطبان داشت و به محبوبیت برنامه‌های ورزشی کمک کرد.

3. بهرام شفیع

بهرام شفیع در دهه 60 با برنامه «ورزش و مردم» به یکی از مشهورترین خبرنگاران تبدیل شد. گزارش او از بازی برزیل و فرانسه در جام جهانی 1986 به عنوان یکی از بهترین گزارش های تاریخ فوتبال ایران شناخته می شود. البته بعدها جذابیت چندانی نداشت و گزارش هایش بی روح شد.

الشافعی چند سال پیش درگذشت.

شفیع با گزارش مهیج و صمیمی خود توانست ارتباط نزدیکی با مخاطب برقرار کند و تاثیر بسزایی در فرهنگ ورزش داشته باشد. اما در سال های اخیر هیجان و جادوی گزارشگری او کمرنگ شده است.

شاید بتوان او را یکی از چهره هایی دانست که قدرتش بر مدیران رسانه ملی تاثیرگذار است.

4. مجید واریث

مجید واریث در سال 59 مدیریت برنامه «ورزش و مردم» را بر عهده گرفت و به عنوان خبرنگار جدید شناخته شد.

او کم کم جای خود را به بهرام شفیع داد و کمتر در رسانه ها دیده می شود.

5. عباس بهروان

عباس بهروان با گزارش خود از دیدار ایران و چین وارد عرصه انعکاس مطبوعاتی شد و به دلیل انتقاداتش به چهره ای شناخته شده تبدیل شد.

متأسفانه بهروان پس از یک تصادف وحشتناک کم کم از دنیای گزارشگری فاصله گرفت.

انتقاد شدید او از عملکرد تیم ها بحث های داغی را بین هواداران و کارشناسان به راه انداخت.

6. کیمارت صالح نیا

کیومرث سالحانیه یکی از خبرنگاران برجسته دهه 60 بود که با گزارش هایی از مسابقات مهم به ویژه در دوران جنگ و دفاع مقدس توجه عمومی را به خود جلب کرد. یکی از مهیج ترین صداهای گزارشگری فوتبال، صالح نیا بود که هنوز هم صدای او به عنوان شیوه ای خاص برای گزارشگری و هیجان در میان مخاطبان رسانه آن زمان طنین انداز است.

او همچنان در عرصه رسانه فعال است و به عنوان یک کارشناس ورزشی شناخته می شود. اما در مقطعی به دلیل ظلم و ستم، ترجیح داد به کانادا مهاجرت کند.

سلحانیه از طریق تجزیه و تحلیل فنی دقیق خود به تماشاگران کمک کرد تا درک بهتری از مسابقات داشته باشند. او یکی از صداهای خودی فوتبال است که در دوره ای به رسانه های تلویزیون ایران کمک زیادی کرده است. به نظر می رسد برنامه 90 ایده او بوده و توسط فردوسی پور اجرا شده است که باعث آزردگی صالحانیا شده است. او هرگز فرصت برنامه نویسی برای رسانه ملی را نداشت.

7. جواد خیانی

جواد خیابانی در سال ۱۳۷۶ با گزارش بازی ایران و استرالیا به اوج شهرت رسید و به عنوان یکی از مجریان مشهور تلویزیون شناخته شد.

با وجود موفقیت های اولیه، حزب خیانی به تدریج از دوران اوج خود دور شد. اما او همچنان یکی از افراد اصلی در این زمینه است.

صدای گرم و اطلاعات او مخاطبان زیادی را به خود جذب کرد، اما عدم به روز رسانی اطلاعات او در سال های بعد بر محبوبیت او تأثیر منفی گذاشت. حاشیه های او نیز نقاط ضعف او در نوع ابراز احساسات و درگیری هاست. اما او طرفداران زیادی هم دارد. او با وجود همکاری مداوم با صدا و سیما، منتقد بسیاری از رویدادهای روز است.

8. عادل فردوسی پور

عادل فردوسی پور در سال ۱۳۷۶ به عنوان یک خبرنگار جوان جویای شهرت وارد عرصه شد و به عنوان روزنامه نگار و گزارشگر شناخته شد و با «نود» به پربیننده ترین برنامه ورزشی تاریخ تلویزیون تبدیل شد.

برخورد رسانه ملی با عادل بسیار اسفناک بود که باعث محبوبیت روزافزون او در جامعه شد. این هم نشان از بحران مخاطب در رسانه ملی داشت.

فردوسی پور پس از بسته شدن نود به فعالیت های رسانه ای و تولید محتوا در فضای مجازی روی آورد و به نظر می رسد گزارشگری وی در این پلتفرم ها نیز ممنوع شده است. او قطعا یکی از بهترین و محبوب ترین بت های تاریخ رسانه های ورزشی است.

قاطعیت، هوش سرشار و صراحت او باعث محبوبیت فردوسی پور شد. او به عنوان الگوی جوانان شناخته می شود و همچنان در قلب فوتبالدوستان ایرانی جای دارد.

9. اسکندر کوتی

اسکندر کوتی به عنوان یک خبرنگار جوان و با استعداد در دهه 70 وارد دنیای گزارشگری شد و توانایی های خود را به نمایش گذاشت.

او با توجه به اتفاقاتی که در دیدار ایران و عربستان در مقدماتی جام جهانی 2018 فرانسه رخ داد، کم کم از عرصه گزارشگری فاصله گرفت.

گزارش‌های او در آن زمان مناسب اما هیجان‌انگیز بود، اما اتفاقات و اصرار بر سبک او، پس از آن حس اولیه، تأثیر منفی بر حرفه او گذاشت.

10. مزدک میرزایی

مزدک میرزایی به عنوان یکی از خبرنگاران جدید، کم کم با سبک خاص و ادبیات منحصر به فرد خود شهرت یافت. اما به دلیل عوامل مختلف مدیریت رسانه و مسائل دیگر، سرنوشت دیگری داشت.

وی هم اکنون به عنوان مجری و گزارشگر در شبکه های مختلف ورزشی فعالیت می کند.

میرزایی با تحلیل های عمیق و زبان شیوا توانست بینندگان زیادی را به خود جذب کند و به ارتقای سطح آگاهی های ورزشی کمک کند.

11. میثاق یوسفی

پیمان یوسفی با ادبیات خاص و شاهنامه خود به عنوان یکی از خبرنگاران برجسته شناخته می شود.

او به عنوان گزارشگر و مجری در صدا و سیما به کار خود ادامه می دهد و برنامه های ورزشی را کارگردانی می کند.

یوسفی با سبک خاص خود توانست نظر جوانان را به فوتبال جلب کند و به محبوبیت برنامه های ورزشی کمک کند. او نیز برخاست. همچنین باید منتظر آینده او باشیم.

محمد سیانکی

مهمت سیانکه به عنوان یک خبرنگار جوان و با استعداد، به سرعت در تلویزیون شناخته شد و به عنوان یکی از چهره های این صنعت شناخته شد.

رضا جاودانی

رضا جاودانی (زاده ۲۵ مهر ۱۳۴۸) حقوقدان، مجری سابق تلویزیون فوتبال و عضو کمیته انضباطی فوتبال ایران است. او همچنین از جمله خبرنگاران و مجریان تلویزیونی بود که مورد بی مهری قرار گرفت و خداحافظی اش جنجالی شد.

علی رضا علیفر

علی رضا علیفر خیلی زود به عنوان یکی از گزارشگران تلویزیون شناخته شد.

تاثیر و نظرات

علیفر سعی کرده با گزارش های تحلیلی خود بینندگان زیادی را به سمت خود جذب کند و به ارتقای سطح آگاهی ورزشی کمک کند. اما روش او در کسب اطلاعات از فضای مجازی اشتباهاتی را برای او به همراه داشت.

محمدرضا آل احمدی

محمدرضا احمدی به عنوان یکی از خبرنگاران جدید به سرعت در تلویزیون شناخته شد و به عنوان یک شخصیت محبوب شناخته شد.

او همچنان در رادیو و برنامه های ورزشی فعالیت می کند.

احمدی با تحلیل های خود توانست شرایط حمل و نقل خوبی را به دست آورد اما روش او کپی برداری از مدل عادل فردوسی پور محسوب می شود.