حق با «دونالد ترامپ» است؛ کانال پاناما باید به آمریکا بازگردانده شود! – یورنا

ترامپ مانند سلف خود، توانایی ایالات متحده برای ورود و مقابله با نفوذ دشمن بر کنترل کانال پاناما را نمونه ای از نفوذ جهانی واشنگتن می داند.

به گزارش «سرویس بین الملل یورنا».الکساندر گری در مقاله ای که در وب سایت تحلیلی نشنال اینترست منتشر شده است، نوشت: شکایت اخیر دونالد ترامپ، رئیس جمهور منتخب آمریکا از واگذاری کنترل کانال پاناما به آمریکا که به این کشور واگذار شد. ایالات متحده در زمان کارتر نیز از اهمیت استراتژیک برخوردار است. واقعیت و زمینه تاریخی.

ترامپ، مهم‌ترین رئیس‌جمهور محافظه‌کار پس از رونالد ریگان، هم درک غریزی از منافع ملی ایالات متحده دارد و هم به‌طور مشخص‌تر، به منطق کنار گذاشتن کانال ساخت‌وساز آمریکایی توسل دارد.

اظهارات اخیر ترامپ منعکس کننده اظهارات ریگان در جریان بحث سال 1978 در مورد تصویب توافقنامه تورخوس-کارتر بود که به حاکمیت ایالات متحده بر کانال پایان داد. ریگان که خود را برای رقابت با جیمی کارتر در انتخابات 1980 آماده می کرد، گفت: من تا جایی که ممکن است با صدای بلند علیه توافقنامه تورخوس و کارتر صحبت خواهم کرد.

مانند بسیاری از ابتکارات سیاست خارجی ترامپ، مخالفت مداوم ریگان با اعطای این کانال مورد تمسخر کارشناسان سیاست خارجی زمان خود قرار گرفت. حتی ویلیام اف که از حامیان جنبش محافظه کار فعلی بود، از ریگان جدا شد و از بازگشت کانال به پاناما حمایت کرد.

اما مانند ترامپ، ریگان دریافت که منافع آمریکا در این کانال فراتر از روابط ایالات متحده با پاناما یا پتانسیل جلب حمایت جنوب در حال توسعه یا جهانی امروز است.

اهمیت کانال پاناما برای آمریکا

اول، همانطور که در زمان ریگان بود، کانال پاناما امروزه اهداف نظامی مهمی را برای ایالات متحده آمریکا انجام می دهد، که به تنهایی ادامه کنترل آمریکا را توجیه می کند. انتقال برتری نیروی دریایی ایالات متحده در یک بحران از شرق به ساحل غربی و در نهایت به خود تئاتر اقیانوس آرام مستلزم دسترسی بدون مانع به کانال است.

این منطق اوایل قرن بیستم بود که رئیس جمهور تئودور روزولت را بر آن داشت تا ساخت آن را در اولویت قرار دهد و ابعاد کشتی سازی نیروی دریایی ایالات متحده را در قرن کنونی دیکته کند تا کشتی های نیروی دریایی بتوانند از سیستم قفل کانال عبور کنند.

اگرچه کشتی‌های امروزی بزرگ‌تر و پیچیده‌تر هستند، اما نیاز اساسی برای انتقال نیروهای دریایی بزرگ در کوتاه‌ترین راه ممکن از زمان تکمیل کانال در سال 1914 تغییر نکرده است.

دوم، مانند دوران جنگ سرد، این کانال در خط مقدم رقابت قدرت های بزرگ، این بار بین ایالات متحده و چین قرار دارد. در حالی که واشنگتن غرق در جنگ های دائمی در افغانستان و عراق است، یک شرکت هنگ کنگی در حال تصاحب دو بندر از پنج بندر اصلی پاناما، ساخت یک بندر آب های عمیق، یک ترمینال و یک پل چهارم بر روی کانال است.

از آفریقا تا اقیانوس آرام، چین از چنین زیرساخت هایی برای به دست آوردن کنترل اقتصادی و سیاسی استفاده می کند، همانطور که در کمپین فشارش برای وادار کردن پاناما به به رسمیت شناختن تایوان در سال 2017 مشهود بود.

با در نظر گرفتن منافع پکن، ساده لوحانه است که بگوییم این کانال هیچ ارتباطی با اهمیت استراتژیک آبراه برای دفاع ملی ایالات متحده آمریکا ندارد.

در نهایت ریگان کنترل این کانال را مستقیماً با نفوذ آمریکا در صحنه جهانی و جدیت سخنان واشنگتن در پایتخت های خارجی مرتبط کرد. کنترل کانال پاناما به متحدان ما در سرتاسر جهان درباره نیات رهبری، نقش بین‌المللی و دیدگاه شخصی ما نسبت به قابلیت‌های دفاعی ملی چه می‌گوید؟

به نظر می رسد ترامپ مانند سلف خود فرصت ورود و مقابله با نفوذ دشمن در کانال را برای آمریکا به عنوان نمونه ای از نفوذ جهانی واشنگتن می داند. اگر یکی از شگفتی‌های بزرگ دانش مهندسی و قدرت ملی آمریکا، علی‌رغم همه منطق راهبردی، بی‌دیده از دست برود و با تهدید دائمی مداخله خارجی مواجه شود، چه پیامی برای دشمنان از تهران تا مسکو و پیونگ یانگ خواهد داشت؟

اعلامیه ترامپ مبنی بر اینکه ایالات متحده دوباره این شبکه را به دست خواهد آورد، با مخالفت قابل پیش بینی اندیشکده های واشنگتن و حزب کمونیست چین مواجه شده است. با این حال، چهل و پنجمین و چهل و هفتمین رئیس جمهور ایالات متحده، مانند چهلمین رئیس جمهور قبل از خود، حس ذاتی از منافع ملی آمریکا دارند.

با بازگشت ترامپ به دفتر بیضی شکل، مشخص خواهد شد که واشنگتن شدیداً به رئیس جمهوری نیاز دارد که مایل به پیگیری دلایل بحث برانگیز برای مزیت استراتژیک کشور و امنیت شهروندانش باشد.