تفاوت ادبیات رئیس جمهور و تندروهای جنگ طلب – یورنا
وی به یورنا – روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: پزشکیان درباره نتیجه انتخابات ریاست جمهوری آمریکا و پیروزی دونالد ترامپ گفتند: ما هرگز برای ما مهم نیست که چه کسی در انتخابات آمریکا پیروز می شود، زیرا کشور ما و نظام ما هستند. وی بر اساس قدرت داخلی آن کشور با عزت و عظمت افزود: ما چشم انداز بسته ای نخواهیم داشت و این امر در توسعه روابط ما با سایر کشورها محدود است.
یکی از اعضای کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی شورای اسلامی پس از اعلام پیروزی ترامپ گفت: ما به ترامپ می گوییم قاتل و قمارباز تا دیر نشده، سگ های فرماندهی مرکزی را از غرب آسیا جمع کنید و بروید تمرکز کنید بحران های عمیق داخلی و البته ما دندان های سگ هاری را که در منطقه رها کرده اید، درآوریم!
رئیس سازمان نظام پزشکی در سخنانی بر استقلال و عزت ملت ایران تاکید کرد و با پیروی از مسیر دیپلماسی راه را برای حل مشکلات بین المللی باز کرد. این روش به نفع کشور و ملت و نظام است و جلوی جاه طلبی های دشمنان را می گیرد و هیچ بهانه ای نمی دهد. آن بازیگری که به زبان دیگری صحبت می کرد، علاوه بر اینکه هیچ مشکلی را برای کشور، ملت و نظام حل نمی کند، همه راه ها را برای حل مشکلات می بندد و به دشمنان این فرصت را می دهد که همین طور به ملت ایران حمله کنند. زبان
نمایندگان مجلس و هر شهروندی حق دارند هر طور که می خواهند صحبت کنند، اما وقتی مصالح کشور، ملت و نظام در خطر است، باید از کلمات و جملاتی استفاده کنند که ابتدا مشکلات جامعه را حل کند و مشکلات را حل کند. جامعه دوم مبنای حملات آتی دشمن منافع ملی ما را تامین نمی کند.
انتقاد حق همه از جمله نمایندگان مجلس است اما بین انتقاد و توهین تفاوت زیادی وجود دارد. در عرف بین المللی حساب ویژه ای برای اظهارات دولتمردان، نمایندگان مجلس و مقامات قضایی کشورها باز می شود و اظهارات و احکام آنها در شماره های مختلف سند بررسی و استناد می شود.
به همین دلیل است که آنها بر اساس اصول سیاسی مرتبط با منافع ملی کشورشان صحبت می کنند و معمولاً کلمات و جملات را حساب شده انتخاب می کنند. بنابراین، اگر نماینده ای بخواهد با یکی از اعضای قوه مجریه یا قاضی در مورد مسائل بین المللی صحبت کند، ابتدا باید به معانی، مفاهیم و حتی مفاهیم کلمات و جملاتی که انتخاب می کند و وزن آن توجه کند. عواقب و عوارض صحبت می کند.
در میان فعالان سیاسی جامعه ما عده ای معتقدند که همه چیز باید حل شود یا با زور و جنگ پیش رفت. این تفکر جنگی در هیچ منبع فکری، عرفی، دینی و بین المللی جایی ندارد. حقیقت این است که مسئولان جمهوری اسلامی ایران همیشه به این می بالند که ایران در هیچ جنگی پیشرو نبوده است، اما هرگاه حمله ای به ایران رخ می دهد، مردم این کشور با عزم راسخ برای دفاع از خود می ایستند و پشیمان می شوند. دشمن یعنی شروع جنگ عملی نیست و در حرف و شعار جایی ندارد.
بنابراین عناصری که دارای ذهنیت جنگ طلبانه هستند و معتقدند همه راه ها باید به جنگ ختم شود، نباید وارد مراکز تصمیم گیری و تصمیم گیری در مجموعه حکمرانی شوند.
وجود چنین افرادی در این مواقع خطرناک است. هیچ کس نمی تواند این افراد را از این گونه فکر کردن باز دارد، اما عموم مردم این حق را دارند که اجازه ندهند آنها به موقعیت های تصمیم گیری سرنوشت ساز برسند. همه مبانی عقلی، عرفی، دینی و بین المللی حکم می کنند که مسائل کشور باید با توسل به دیپلماسی حل شود و پایگاه نظامی همواره برای دفاع از کشور تقویت شود تا در مواقع ضروری از آن استفاده شود.
